«Εγώ όταν ήμουν μικρός σαν κι εσάς ήμουν μοναχοπαίδι, δεν είχα άλλα αδέρφια. Ήθελα πολύ λοιπόν, ένα πλάσμα να το φροντίζω και να το αγαπώ όπως οι φίλοι μου τα αδέρφια τους.
Εκείνα τα χρόνια, οι άνθρωποι τάιζαν και περιποιούνταν, όσο μπορούσαν, τα αδέσποτα ζώα πάντα στις αυλές των σπιτιών τους και σχεδόν ποτέ δεν τα έπαιρναν μέσα στο σπίτι τόσο γιατί δεν υπήρχαν οι κατάλληλες συνθήκες όσο και γιατί δεν ήταν ιδιαίτερα εξοικειωμένοι με την ιδέα της συγκατοίκησης με ένα ζώο. Έτσι και η οικογένειά μου φρόντιζε και περιποιούνταν μια πολύ γέρικη γάτα πάντα στην αυλή ή τον δρόμο μπροστά από το σπίτι μας.
Κάνεις όμως δεν περίμενε αυτή η γέρικη γάτα να γεννήσει μια Ζωή, ένα μικρούλι και αδύναμο γατάκι που για να τα καταφέρει να επιζήσει χρειαζόταν απαραίτητα μεγάλη περιποίηση και φροντίδα. Αμέσως κατάλαβα ότι αυτό ήταν το πλάσμα που θα ήθελα να περιποιούμαι και να αγαπώ σαν να ήταν το μικρότερο αδερφάκι μου. Κατάφερα να πείσω με κόπο τους γονείς μου ότι το μικρό μου πλασματάκι ήταν ανάγκη να αποκτήσει το χώρο του δίπλα στο κρεβάτι μου και μέσα στο δωμάτιό μου.
Το χρονικό διάστημα που ακολούθησε, αν και μικρό, ήταν μοναδικό για μένα και το γατάκι μου. Το φρόντιζα, το περιποιούμουν, του μιλούσα, παίζαμε, τραγουδούσαμε κι εκείνο με τη σειρά του ανταπέδιδε και με το παραπάνω αυτή μου την αγάπη, νιαουρίζοντας ναζιάρικα στην αγκαλιά μου, περιμένοντάς με κάθε μέρα στην εξώπορτα του σπιτιού μου την ώρα που γυρνούσα από το σχολείο, κάνοντας απόλυτη ησυχία δίπλα στο γραφείο μου όταν έπρεπε να μελετήσω τα μαθήματά μου. Ήμουν σίγουρος ότι το αγαπημένο μου πλασματάκι καταλάβαινε ακόμα και τα μαθήματά μου γνέφοντας κατάλληλα το κεφάλι του όταν του έλεγα τις απαντήσεις των εργασιών μου.
Κάποια μέρα όμως, αρρώστησε βαριά, και παρά τις προσπάθειες όλων των μελών της οικογένειάς μου, το πλασματάκι μου έκλεισε για πάντα τα μάτια του, περιμένοντάς με για τελευταία φορά να γυρίσω, όπως πάντα, από το σχολείο μου.
Το διάστημα που ακολούθησε, αν και δύσκολο, πήρα τη μεγάλη απόφαση. Ήθελα να γράψω και να μοιραστώ με τους γύρω μου όλες αυτές τις ωραίες στιγμές που έζησα με το μικρό μου πλασματάκι. Αυτό ήταν και το πρώτο μου λογοτεχνικό κείμενο, ένα κείμενο αφιερωμένο στο μικρό μου γατάκι, το οποίο μάλιστα έστειλα και στο περιοδικό – Διάπλασις των Παίδων – για να δημοσιευθεί και να διαβάσουν τις σκέψεις μου αυτές όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά!!!
Παίρνοντας στα χέρια μου το περιοδικό και διαβάζοντας τη δική μου ιστορία, συνειδητοποίησα την ανάγκη μου για το μοίρασμα των σκέψεων και των συναισθημάτων μου με τους άλλους. Έτσι αποφάσισα να γίνω συγγραφέας…»
Αυτή ήταν η απάντηση που έδωσε ο κ. Μάνος Κοντολέων σε μια από τις ερωτήσεις των παιδιών κατά τη διάρκεια της διαδικτυακής συνάντησης των «Μικρών Αναγνωστών» μαζί του. Η λέσχη ανάγνωσης «Μικροί Αναγνώστες» είναι μια εξωσχολική δράση που υλοποιείται κάθε δεύτερο Σάββατο του μήνα στο 10ο Δημοτικό Σχολείο Καρδίτσας.
Ευχαριστούμε από καρδίας τον μεγάλο κ. Μάνο Κοντολέων που με χαρά δέχτηκε να συνομιλήσει με τους μικρούς μας αναγνώστες!!!
Λέσχη ανάγνωσης «Μικροί Αναγνώστες»
10ο Δημοτικό Σχολείο Καρδίτσας
